Door: Els van der Vlist, auteur, spreker, hbo-theoloog, actief betrokken bij een missiegroep in Woerden
In navolging van de ‘seculiere hulpverlening’ zou ook de pastorale zorg binnen een gemeente een loketfunctie hebben. Dat we in missionair werk uitreiken naar de ander vinden we logisch, maar in het pastoraat moeten mensen zélf met een hulpvraag komen, wordt gezegd.
Natuurlijk is het handig als mensen zelf even bellen als ze voor een ziekenhuisopname staan of er iets anders aan de hand is: je kunt niet alles weten. Natuurlijk is het ook goed als de pastorant zélf een hulpvraag heeft, omdat deze dan ook gemotiveerder is om geholpen te worden. Maar laten we daar niet in doorslaan: als je eenmaal weet dat iemand ziek is, of in de rouw, of net gescheiden, dan is het niet meer dan logisch om daar op eigen initiatief pastoraal aandacht aan te besteden.
Een pastorale structuur in de gemeente kan daar dienstbaar aan zijn, zeker als een gemeente groeit en je niet zomaar zicht hebt op iedereen. Als iedereen voor maximaal tien mensen verantwoordelijk is – bijvoorbeeld in een kring -, kun je elkaar nog volgen, coachen, ondersteunen, begeleiden (helen, bijstaan, om maar eens met pastorale functies verder te gaan). Want iedereen heeft elkaar nodig.
Nee, we hoeven geen commerciële organisatie te worden. Maar waarom zouden we slechter met mensen omgaan dan een bedrijf? ‘Gij geheel anders’ slaat toch juist op meer liefde onderling?! Liefde die blijft als je je een keer niet zo sterk voelt, als je even niet meer weet hoe het verder moet, als je gewoon even advies of een luisterend oor nodig heb. Of als je gewoon wilt praten over hoe je je verder kunt ontwikkelen, wat je leerpunten zijn en waar je sterke en zwakke kanten liggen. Want dat doen we vaak niet in de gemeente.
En daarnaast: waar ligt het onderscheid tussen missionair en pastoraal? Discipelen maken doe je niet alleen door mensen van buiten naar binnen te halen, maar (ook) door te laten zien dat er onderlinge liefde heerst.
Zowel missionair als pastoraal vind ik het belangrijk om een hand uit te reiken naar degene die dat nodig heeft. Dáár voel ik compassie: bij die mensen die gebroken zijn, de mensen die het niet meer zien zitten, de mensen die moe zijn, opgebrand, verdrietig en gekwetst. Binnen of buiten de gemeente.
En die mensen… dat zijn we allemaal wel eens.
Website: www.elsvandervlist.nl
Twitter: @ElsvanderVlist
Maand van het pastoraat 